Wisła na bis :)

I znowu zawitaliśmy w Wiśle :) Niedzielny poranek przywitał nas taką duchotą, że oboje z mężem w oczach mieliśmy pytanie "I co robimy". Zażartowałam:

- chyba czas na Wisłę

a on na to:

- to się pakuj. Jedziemy. Co będziemy się smażyć na blokowisku.

I pojechaliśmy. Jak zwykle pakowanie zajęło nam 10min. I w drogę.

Cudnie było. Nie wiem dlaczego, ale lubię wracać do Wisły. Niby nic takiego, ale tam odpoczywam i ładuję się pozytywną energią. Dobrze, ze to tylko godzinka drogi.

To był dzień Syna i Taty. Głownie to oni rządzili. Mogli w końcu spokojnie mecz rozegrać, bez obaw, że komuś innemu zabawę popsują (jak to zwykle bywa na placu zabaw):

Synek w trakcie zaliczył pierwszy raz poparzenie pokrzywą. Bąble miał od kostki po samo udo i nawet się nie zająknął. Dwa razy podrapał i to wszystko. Zuch chłopak :)

Gdy się zmęczył, posadziliśmy go w wózku i sami rozegraliśmy mecz... siatkówki tym razem. Mały za każdym odbiciem zanosił się śmiechem. Co powodowało salwy śmiechu i u nas. No i mama pokrzywy zaliczyła. Koniec meczu.

Wróciliśmy zmęczeni ale szczęśliwy. Synek wyspał się w samochodzie i w domu usnąć nie chciał... ale warto było. Może jeszcze pojedziemy. Jak wrzesień będzie ładny, to chętnie się wybiorę :)

A dziś smażymy się na placu zabaw... Mały zaliczył limo pod okiem, zdarte kolano i łokieć...